Ey hoca, dünya malının zarar ziyanına dair bir hikâye anlatayım da nasılmış dinle. Hz. İsa gibi bir Resul, dünyasında neye sahipti hele dinle. O hiç dünyaya tamah etmedi. Koymadı bir kerpiç bile binasına. O mübareğin saçı sakalı için bir tarağı, su içmek için bir çanağı, bir yumak iplik ile bir hırkası, yama için de bir iğnesi vardı. Bir gün bir kişinin elini yıkayıp/ıslatıp parmaklarıyla sakalını taradığını gördü. Hz. İsa (a.s.) da öyle yaptı. Çünkü parmaklarla da tarandığını gördü ve tarağa ne gerek var diye düşündü. “Bunu da Allah yoluna vereyim, zira yarın (ahirette) hesabı sorulur. Öyleyse hesabından kurtulayım bunun.” dedi ve hemen onu bir fakire verdi. Bir gün avucuyla su içen bir adam gördü. “Madem avuç ile su içilir, bu çanağı ne diye gezdirip durayım; niçin bunun hesabını göreyim?” dedi ve çanağını o an yabana attı. Sadece iğnesiyle ipliği kaldı. O can onlarla hırkasını yamardı… (ARKASI YARIN YANİ DAHA SONRA :)