Yunus’un “Bülbül Kasidesi”, Yunus’un yakarışı, bir nevi ruhuna kulak verişi… Zira derler ki bülbül remzidir ruhun, gül remzidir Fahr-i Kâinat Efendimizin (s.a.s.). İnsan, ruh ve cesed bir olan varlık. Ruh, ten kafesinde mahpus... Kanatlanıp uçmak ister ulvi âlemlere. Bilir geçici bir süre mahpus kalacağını. Ama ille ister ki ten kafesinde mahpus da olsam kokusunu alayım Gül’ün. Pek kulak vermeyiz veya işimize gelmez feryadını duymak. Ama Yunus kulak vermiş. Bilmiş derdini Bülbül'ün. Bülbül’'ün derdi ayrılık. Kavuşmak ister Gül’üne. Öyle bir etmiş ki feryat, sığmaz olmuş kafesine. Vakit gelip çatmış, ayna kırılmış, ten kafeste durmamış uçmuş. Uçmuş uçmasına amma nasıl bir feryatsa bizlere kadar ulaşmış.