Fırtına (2)

-Sezai Karakoç-

Sayfalar uçtu yaprak dağ kelime
Çocukların yüzü eğilip kırılıp çarptılar birbirine
Ne fırtına kuşları kadeh gibi tutuyordu elinde
Döndürüp döndürüp boşaltıyordu mermere
Kent kemiriliyor ya üstten tepeden
Her tırtığında ölen evrensel bir lehimli beden
Artık ışık ateşin kemiğidir yalnız
Tüyler yemişi kumdur içtiğimiz yunduğumuz
Kibrit dünya kibriti söndü arının ağı parçalandı
Çölün tarihi tükendi
İki deniz arasında
Ve bütün sular yerine
Şiir seçen cins kulaklar adına
Çalışmaktadır çarpılmış bir fırtına
Develeri ata ve atı yılana
Çeviren bir fırtına
Bütün canlılar yılana dönüp
Fırtınanın özü olup aktılar
Tozları ki gözlerimizdi
Islığı sesimiz çığlığımız
Doğura doğura gidiyordu fırtına
Analardan aldığı büyük analıklarla
(1966, Kasım)