Hızırla Kırk Saat (19.)

-Sezai Karakoç-

Bahçede uyuyan çocuğu
Yüzüne vuran
Kirpiklerini kınakına gibi yakan gün uyandıramaz da
Anne uyandırır babanın eşi uyandırır
İğde ve gül kokuları çeşme gümüşleri
Hurma çiğleri serçe ışınlarıyla
Bahar uyandıramaz da
Günlük süt için ayaklanmış
Evin keçisi koyunu ineği uyandırır
Çoban sürüsünü geniş bir kuşluk alanında toplamıştır
Ekmekler ve aylıklar alınmıştır
Kimi yoksullar da içleri ürpererek
Çobanın paylamasına da katlanarak
Yükselmeyen bir sesle bir yalvarışla
Biraz daha vakit kazanmışlardır
Dağ hazırdır
Gece kamaşmalarından kurtulmuş
Sürüye bir kent olacaktır
Sürü kuşlukta tutacaktır eteğini
Bırakılmış bağlarını
Kaba bir köylüye dönmüş ardıçların
Yatırlaşmış meşelerini
Ayı soluğunda turunculaşmış alıçlarını
Çocuklara beklenmedik bir yemiş ufku dağdağanlarını
Kırlarda bize kahve sunan menengüç ağaçlarını
dolanacaklardır

Keçiler koyunlar ve sığırlar
Kuşaktan kuşağa iletecekleri bilgileri
Gündüzleri dağda toplayacaklar
Evlerde durmamacasına yazacaklardır geceleri
Bunlar kır papirüsleri
Bir şiirin ipek sayfalarıdır
Su düşmeyen bir koğuğa saklarlar onu
Sonra güneş açınca
O sayfa ağızlarında
Tekrar çıkarlar çayırlara
Benim rengimi Hızır rengini boyamaya
Başbaşa vermiş birbirine iyice yaklaşmış koyunlar görürsün
Sayfalarını kalb sesleriyle karşılaştıranlardır onlar
Her biri kendi sayfasını öbürüne okumaktadır
Unutmamak için bilgilerini
Arasıra kendilerine tekrarlamaktadır
Çocuk tam sürü kalkarken
Güneşin koğaladığı bir yolda koşarak
Kendi küçük sürüsünü büyük sürüye katacaktır
İşte o vakit kurtulmuştur ağırlığından evin
Korkuyla utançla umutla yüklü sis dağılmıştır
Kendi kendine konuşmanın yemişi
Çocuğu şehre döndürecektir
Daha üstün daha büyümüş ve daha yeni
Bir de vardır dağdan sürüyle inip
Çocuğu bir mevsim gibi çağıracak
Kara üzümün kurusundan yükselen
Çobanın ayak tozunda gün kaydıran
Koyundan keçiden inekten
Ve köpekten
Ayak altlarında ezilmiş böceklerden
Yeni bir çatı kuran
Akşam saatleri