Dünya ve dinin hamisi Hazret-i Sultan Mahmud Han! Yaraşır canı gibi sakınsa dünya, o Mevla’nın gölgesini/halifesini. Gönülden bendedir, tabidir zengin fakir herkes, o cihanın kutbuna. Adaleti gözetmede bir tutar en zelille en yüceyi. Dünya zaviyeleri onun lütfuyla mamur olmuştur. Bunlardan biri de harap olmuşken ihya ettiği bu yüce dergâhtır. Buranın sakinleri mahv ve aşkın sarhoşluğuyla kendilerinden geçerek hemdem olurlar. Molla’nın (Mevlana) sırrında candan dostluğu, teselliyi bulurlar. Yokluk külahını, altından yapılmış övünç tacına değişmezler. Eski hırka için teselli veren, memnun eden hırkayı verirler. Sema çivisini çakarlar/bir ayağı merkeze koyarlar. Zikir halkasında neyin sesiyle arkadaş ederler “lâ vu illâ”yı (neyin sesine O’ndan başka ilah yok zikriyle eşlik ederler). Yaptıranın yücelik nuru günden güne daha da artsın. Dünya güneşi aydınlatsın en aşağıdakinden en yukarıdakine kadar herkesi. Ben Pertev de/bende Pertev, bu dergâhın güzel nizamını görünce iki tarih ile süsledim dopdolu levhayı: I. “Agâh olan sadık şah, Molla’nın (Mevlana) ruhunu memnun etti.” II. “Ne güzel yaptı Mahmud Han bu yüce dergâhı” 1250 (Miladi, 1835).