Dünya ve içindekilerin, mahlukatın yaratıcısı tektir. Lütuflarına yaratılanlar muhtaçtır. Bu tabiat levhası (manzarası) vahdetin (Allah’ın tekliği) hikmetini gösteren aynadır. Mevcudatı (var olanlar, yaratılanlar) seyrettikçe Hakk’ın yüceliği aşikâr olur. Hayret veriyor akıllara âlemdeki yansıyan hakikat. Semavattaki (gökyüzü) latif cisimler (yıldızlar…) Allah’ın varlığını ispat ederler. Dağlar, dereler, çağlayanlar, tevhid etmekte (Allah’ı birlemekte) acele ederler. Süslüyor dünyayı kudret. Ya Rab, bu nasıl bir tecelli (zuhur etme, görünme)! Kim verdi bu tazeliği/güzelliği bahara! Yeryüzünü tecelli yerine döndürdü. Topraktan doğup (ortaya çıkıp, baş gösterip) yol buluyor binlerce heyecan veren çiçek. Baktıkça gönülde yer eden (gönül çelen) yere, zümrüt küresine benzer yine. Ferahlığı artıran elmasa benzer rengarenk yapraktaki her damla. Ya Rab, beni uyanık kimselerden et. Heyecanla bakan (tefekkür eden) bir şair et. Dikkatle baktıkça kâinata, erişeyim tecellilere (zuhur eden, görünen güzelliklere).