Doğmazdı Kalbe İman
-Ali Ulvi Kurucu-
Doğmazdı kalbe iman, inmezdi arza Kur’an
Meçhul olurdu esmâ, Levlâke yâ Muhammed!
Mâtem tutardı gökler, gülmezdi hiç melekler
Mahzûndur Arş-i alâ, Levlâke yâ Muhammed!
Feyzinle güldü âlem, gufrâna erdi âdem
Ağlardı belki hâlâ, Levlâke yâ Muhammed!(*)
Sayende erdi insan tevhîde, yoksa putlar
Mâbûd olurdu -hâşâ- Levlâke yâ Muhammed!
Şefkatli annesinden öksüz kalan yetîme
Benzerdi sanki eşyâ, Levlâke yâ Muhammed!
Gün görmeden baharlar, sislerle örtülürdü
Zindan olurdu dünyâ, Levlâke yâ Muhammed!
İnler dururdu sesler, her nağme hıçkırırdı
Tutmuştu Arşı şekvâ, Levlâke yâ Muhammed!
Dünyâda tek hakîkat uğrunda can verenler
Bulmazdı derde kimyâ, Levlâke yâ Muhammed!
Al kan figan içinde te’yîd ederdi zulmü
Binlerle kanlı sehpâ, Levlâke yâ Muhammed!
Şiir Notları:
(*) “Bunun üzerine Âdem rabbinden bazı kelimeler aldı (bunlarla tövbe etti); rabbi de onun tövbesini kabul buyurdu. Şüphesiz O, tövbeleri kabul buyuran ve rahmeti sınırsız olandır.” (Bakara, 2/37); “Dediler ki (Âdem ile Havva): “Ey rabbimiz! Biz kendimize zulmettik. Eğer bizi bağışlamaz, bize acımazsan mutlaka ziyan edenlerden oluruz!” (A‘râf, 7/23)