Şermin’in Elifbâsı

-Tevfik Fikret-

“Elifbanı oku, cicim.”

“Elif, be, pe, te, se, cim, çim,
ha, hı, dal, zel, sin… Yok, zel, ra,
ze, je, sin, şın, sad, dat, tı, zı,
ayın, gayın, fe, kaf, kef, lam,
mim, nun, vav, he, ye; bir de lam
Yok, lamelif; bir de gef var.
Bir de üç noktalı kef var.”


“Hangi harfler kalındırlar?”

“Ha, hı, sat, dat, tı, zı, ayın,
Gayın.” “Peki. Bir de kaf var.
En kalını ayın, gayın.”

“Hangileri bitişmiyor
Kendisinden sonrakine?”

“Hoca yedi harf var, diyor:
Elif, dal, zel, ra, ze, Nine,
Ben yoruldum artık!” “Peki.
Yalnız söyle: Hemze nedir?”

“Hemze… Hemze… Evet, o bir

Küçük ayın başıdır ki
E okunur, i okunur,
Bazen eliflere konur.”

“Harf-i imla(*) hangileri?”

"Bilmiyorum!" “Yok, bilirsin.”

“Elif, vav, he, ye, değil mi?
Artık, nine, bana izin.”

“Peki, yavrum, haydi oyna;
Koca bir aferin sana!”