Ey insanlığın nurlu güneşi! Ey yaratılıştan gönlünde cevher olan! Ey eşi benzeri olmayan hoca! Kabrin niçin sükûneti artırmakta? Sen neden sükûna daldın? Bu güzel dersi kimden aldın? Ne vakit fenleri yazsan Allah’ın kudreti ortaya çıkardı. Nasihatle şeref buldukça, hikmetin rengi parlardı yüzünde. Sen sözü süsleyip püslerdin Mesnevi’nin seçkin beyitleriyle. Peki şimdi neden sükût etmektesin, fasif (ahenkli, anlaşılır) söyleyen ağız neden böyle kalmış söyle? Kalbin kemalatın nüshasıydı. Ecel geldi, ölüme yakalandın heyhat! Bir nebze de olsa ayrılığı gözeten/bir vefalı gelmiş de seni ziyaret etmiş. Gamı olan bir tohum gibi çağlar/şiştikçe şişer ve çatlar(?). Ağlar seni yâd ettikçe ağlar. Ah gönlüme yardım et. Bir kere benimle sohbet et. Gamlı bir gönle abat olmak yaraşır mı? Bu sükut karşısında feryat etmeli, haykırmalı. Ey ebediyetin güzel fecri! Ey lütuflarla doğan renk! Ey gönlü aydınlatan rahmet parıltısı! Ey kudretiyle gönlü aydınlatan, besleyen! Gece gündüz devamlı gayretle bu kabir ferah bir yer olsun. Bu kabir değil bir gökyüzüdür; mukaddes şeylerle/meleklerle dolu, güzel bir gülşendir. Hayranlık uyandıran, iftihar edilebilecek bir seyyitlik(?) bu kabrin içinde gizlenmekte.